Düşüş…
Dün bizim Selim geldi, dertli.
Kahramanını kaybetmiş.
“Düşmüştür” dedim, ağlamaya başladı.
Baktım sidiklinin boyu 10 santim kısaldı.
La havle.
“Ulan oğlum, o kahraman zaten ‘düş müştür’ demek istedim.
Aaaa… zır da zırrr, ağlıyor oğlan.
O koca beden, içine içine, gömüldü de gömüldü.
Omuzundan yakaladım, zaten kalmış iki parmak.
“Düş dedim düüüş… sen onu nerede arıyorsun?”
Kahraman önemli.
Senin, şu taşlı tozlu dünyadaki var oluşuna dayanak oluşturur.
Sanırsın ki, seni o ayakta tutar.
Benliğini doldurup, kişiliğini inşa eder.
Kahraman vardır bin yıl olmuş öte aleme geçeli; kahraman vardır, kundakta bir minik bebe.
Kahraman vardır, bir minicik fıçıcık içi dolu turşucuk; kahraman vardır ömür boyu biriktirilmiş 146.329 boş kibrit kutusu.
Gel gör ki, hepsi düşüncedir bunların.
Katılaşıp, maddeleşmiş düşünceler.
Seni bir şey ederler, sanırsın ki sen o şeysin.
Sen düşündükçe, o olgunlaşır, büyür, büyütür.
Düşünmezsen, küçülte küçülte yok olur.
İş, bu kadar basit, ama bu kadar da karmaşıktır.
Bu kadar saçma, ama bu kadar da anlamın ta kendisidir.
O zaman insan kendine bir kez daha sorar, “peki insan neden yaşar?”
