Öz’ün Hürriyeti!
“İnsan iki ruhludur. İçinde bir iyi köpek, bir de kötü köpek sürekli kavga eder…
Sen, hangisini daha çok beslersen, o kazanır.” Kızılderili Atasözü
İnsanoğlu için en önemli kavram “Söz Hürriyeti”dir. Bireyin söz hürriyeti üzerinde hiçbir otorite yoktur. “Gerçek İnsan”, oto sansür yapmaz, kendi hür fikrini özgürce paylaşır. Hint öğretisinde dağın tepesine doğru kendine özgü onlarca yol vardır, kimi engebeli, kimisi daha kolay tırmanılabilen niteliktedir. Yolcu, kendi yolunu yine kendisi seçecektir!
Hint öğretisinde bir de bu “yolun delisi” vardır. Dağın çevresinde sürekli fasit daireler çizerek hareket eder bu karakter. Her tırmanan yolcuya yaklaşıp kulağına, “Yanlış yoldasın!” diye fısıldamak dışında hiç bir fonksiyonu yoktur. Kendini bilmek yolculuğu karanlığı da gözlemleyerek daha da anlamlı hal alır. Neyin nasıl yapılmaması gerektiğine dair birer anıtlardır. Aydınlıktan öğrenildiği gibi karanlıktan da öğrenerek yolculuğa keyifle devam edilir. Her ikisinin de potansiyeli bireyin bünyesinden mevcuttur. Burada önemli olan yolda kişinin hangi yönünü beslediğidir.
Yaşam yolunda kimse tam anlamı ile yolcuya bir rehber değildir. “Bir bilen” veya “bildiren” bulup onun adımlarını ördek gibi takip etmek zaten bir yolculuk değildir. Bu başlı başına zaten hürriyete giden bir yol değil, bireysel tahakküme, köleliğe doğru giden adımlardır. Yolda gerçek anlamda yol gösterenler düşündüren, kişiye destek veren, ona sorgulatan, ayna tutan ve buldurandır. Yan yana yürür bu insanlar kahramanla alçakgönüllüdürler, onunla elele; önünde yürüyüp adımlarının takip edilmesini beklemezler.
Bireyin kendi fikri, kendi düşüncesi, kendi özgür iradesi üzerinde hiçbir irade yoktur, olamaz, düşünülemez! Kahraman, sorar, sorgular ve soruları ile yol alır. Hür birey, gelişmelere sürekli ayak sürüyen değil, en önde liderlik eden onları düzenleyendir. O, ideali konuşup vasatı yaşamaz. O, hem fikir insanı hem de eylem adamıdır ve ikisinin arasında da bir uyum vardır.
Dünyada topyekûn bir karanlığa doğru gidişin hissiyatı adeta karabasan gibi insanoğlunun üzerine çöküyorsa… Halen ihtiyaç vardır özü özgür olan; tüm insanlık için bir amacı olan insan gibi İnsan’a! Unutulmamalıdır ki, asıl çaba toplum içerisinde verilecek fikirsel çabadır. Birey, kendi aydınlanmasını topluma yansıtmaz ise yolculuk anlam kazanmayacaktır.
Dünya’da her alanda “vasat ve kalitesizlik” yükseliştedir. Yolcu için de en temel tehdit: “vasatlık ve sığlık”tır… “İyi, yolda daha iyi olmaya çaba sarf etmelidir! İnsanın sorgulayıcı akla varması hedeflenir. Her şeyden önce de iyi niyet gelir! Yolcu, kendi boyunduruklarından kurtulma yolunda kimseyi incitmeden her türlü eleştiriye, fikri katkıya açıktır. Özgürlük gökyüzünden zembille gelmez, fikren, ruhen savaşarak kazanılır. Özgür doğmayız, özgür oluruz!
Özün hürriyetinin arayıcısı yolculukta bir noktada sadece kendi için yaşama lüksünü bırakmıştır. Kendi özgür yolunda hür düşüncesi ile kendi görevini üstlenir ve toplum içerisinde yerine getirir. Yol, kendi kendinin zamanla inşa edilmesidir. Yolculuk kendi arzlarımızın merkezlerinedir. Başlangıçsızlıktan sonsuzluğa olan bu yolculukta gerçek aydınlanmaya giden asil yolun yolcuları hiç bitmeyen arayışlarına, sonsuza kadar tüm kısıtlamalardan azade “özgürce” devam ederler.
Yolculuk, yolcuya neyin, nasıl yapılmasını dikte eden özgürlüğünüzün üzerine yıkılmış bir yol hiç değildir. Bu yol, diğer insanları zorlamak, baskı altına almak, onlar üzerinde tahakküm kurmanın yolu değildir. Bu yol, başkasının sırtına çıkarak veya adımlarını itina ile izleyerek gidilecek bir yol hiç değildir. Kişi sadece özgürce yolunu paylaşır, isteyen isterse, istediği kadarını alır.
Gerçek İnsan; hür iradesini yok saymaz, omurgalıdır. Herkes sevgi ve hoşgörü ile yaklaşır. Sevgi yolculuğun anahtarıdır. Yolun amacı anlamlı bir yaşamdır. Bu yol kendi kendini fethedebilmenin yoludur. Hiçbir şeyin kesin ve tek doğru olarak empoze edilmediği yoldur. Voltaire gibi: “Düşüncelerinize katılmıyorum ama düşüncelerinizi özgürce ifade edebilmeniz için canımı seve seve veririm.” diyebilmenin yoludur. “Her şeyi düşünmek, her görüşe sahip olmak, inancın her türlüsüne bireysel olarak sahip olmak aynı derecede saygıdeğerdir.”
“Makro kozmosu kendinde kucaklayan bir Mikro kozmostur” gerçek insan. İnsan gibi İnsan’ın omzuna yüklenen sorumluluk, kaos dünyasında denge sağlamak için durmaksızın çalışmaktır… Kahramanın Yolculuğu, mikroda ve makroda fikren çalışmaktan başka bir şey değildir! Bugünün idealleri yarının gerçekleri böyle olacaktır!
“Öz’ün hürriyeti”, en baskın şartlar altında, her şey kontrol ediliyorken, düşünce kalıplar halinde insanlara zorlanıyor ve ne durumda, ne yapılacağı adeta insanlara zorla kabul ettirilmeye çalışılıyorken dahi kendin gibi davranabilmek, kendi hür fikrini özgürce paylaşabilmektir. Çoğunluğun geçmişten beri yaptığının doğru olduğu ön kabulüne, gelenek-görenek zorlamasına, otoritenin buyurmasına, “bir bilen” tipli insanların kişiye diretmesine rağmen “herkes gibi” değil “kendi gibi” kalabilmek; kendi doğrusunu savunabilmektir. Zordur, kitleye rağmen alınan meşakkatli bir yoldur.
“”Simyacı” adlı eserde “kendinin efendisi olmak” bilinci anlatılır. Simyacı şöyle der: “Yolculuk bir öğrenme yöntemidir. Bilmemiz gerekenleri bize o öğretir.” Öz’ü “hür” olan yolcular; Michelangelo’nun Davut heykelini yontması gibi kendi Davut’larını yani bizzat kendilerini yine kendileri özgürce ve neşe içerisinde yontacaktır. “Biliyorum” demeden “Öğreniyorum” diyerek yola devam etmektir. Bu yol eşsizdir çünkü yolcuya özeldir. “Herkesin kayıp hazinesi bilindiği gibi kendi eksikliğidir.”
Herkes gibi olmaya “Hayır!” der gerçek insan. O, zaafı erdeme çeviren bir simyacıdır. Hayatlarımızda yaptıklarımız ise sonsuzlukta yankılanacaktır…
“İnsanın içinde ne kadar çok şey varsa, başkalarından o kadar az şey ister.” Schopenhauer
