Adım Adım…
Bahçede karşı karşıya geçtiler…
Sonra birbirlerinin gözlerinin içine duygusuz ve ifadesiz bakmaya çalıştılar.
Önce biri adım attı, sonra diğeri…
Adım adım yaklaştılar birbirlerine…
Aradaki mesafe yitene kadar atacaklardı adımlarını…
Adımları bitti ama kesişemedi yolları…
“Olmadı” dedi biri; “tekrar deneyelim”
“Ama bu sefer gözlerimizi kapayalım”
Güvendiler birbirlerine;
kapattılar gözlerini…
Bir o adım attı, bir diğeri…
Anladılar ki;
birbirlerine yaklaşmışlardı.
Ama neredeydi; buluşma noktaları?
“Bu da olmadı” dedi diğeri; “tekrar deneyelim”
“Ama bu sefer sırtlarımızı dönelim”
Güvendiler birbirlerine;
döndüler sırtlarını…
Bir o adım attı; bir diğeri…
Anladılar ki;
birbirlerine yaklaşmıyorlardı.
Sesleri gittikçe yitiyordu kulaklarında…
“Bu da olmadı” diye bakıştılar dönüp birbirlerine…
Sessizce yaklaştılar birbirlerine;
“tekrar deneme”liydi…
Önce biri bir adım attı,
Sonra diğeri diğerine…
Anladılar ki yolları sadece bir durumda kesişiyor;
ve mesafe yitiyordu;
O da sadece ve sadece,
Birbirlerinin tam karşısına geçtiklerinde…
